«قبل از هر چيز لازم است بدانيم كه منظور از يك مسافر ناتوان چيست؟»

واژه مسافر ناتوان در برگيرنده همه افرادي است كه بنابر دلايل جسمي و يا شرايط مغزي و رواني نمي توان مثل ساير مسافران با آنها رفتار كرد. به همين دليل واژه فوق نه تنها شامل بيماراني كه خوابيده سفر مي كنند مي باشد، بلكه هر نوع مسافر بيمار و ناتوان موقت نيز كه در صندليهاي معمولي سفر مي كنند (همچون افرادي كه دچار شكستگي در يكي از اعضاي بدن هستند و افراد پير و …) و همچنين نابينايان و ناشنوايان و ساير ناتوانان دائمي را در بر مي گيرد.

به عبارت ديگر ميليونها مسافر بالقوه قطار و اكثر آنهايي كه ممكن است در شرايط عادي، نياز به مراقبتهاي پزشكي نداشته باشند ولي در حالت سفر كم و بيش احتياج به كمك دارند، در رديف افراد ناتوان قرار مي گيرند.

درجات مختلف ناتواني جسمي اين قبيل افراد، مسائل و برنامه ريزي هاي متفاوتي را براي شركتهاي حمل و نقل ايجاب مي كند. يك مسافر سالم فقط احتياج دارد كه به داخل قطار هدايت شود و در مقصد نيز به ايستگاه راهنمايي شود. اما براي افراد ناتوان، بخصوص معلولين جسمي-حركتي نياز به تجهيزات و امكانات ويژه اي است كه اين افراد را قادر سازد تا به داخل سالن مسافري منتقل شوند.

بعضي از مردم بيش از يك ناتواني دارند و همه آنها به اندازه كافي واضح نيست كه استفاده از ويلچر و عصاي سفيد را ايجاب كند. مسلماً سن و ناتواني مترادف نيستند ولي بين آنها ارتباط قوي برقرار است. دو سوم افراد ناتوان پير هستند:

4600000 نفر مشكل راه رفتن دارند. 800000 نفر آنها از ويلچر استفاده مي كنند.

ايستگاههاي شلوغ و نياز به رفتن از يك سطح به سطح ديگر، مشكلات خاص خودش را براي افرادي كه نمي توانند سريع راه بروند يا اصلاً نمي توانند راه بروند را بوجود مي آورد.